โรงพยาบาลวิเศษเซนต์มังโกเพื่อผู้ป่วยและบาดเจ็บ (St. Mungo’s Hospital for Magical Maladies and Injuries)

มังโก บอนแฮม จาก www.jkrowling.com (เก่า)

มังโก บอนแฮม จาก jkrowling.com (เก่า)

โรงพยาบาลวิเศษเซนต์มังโกเพื่อผู้ป่วยและบาดเจ็บ (St. Mungo’s Hospital for Magical Maladies and Injuries) ก่อตั้งขึ้นในช่วงปี 1600-1659 [อ้างอิงจากช่วงอายุของผู้ก่อตั้ง] โดยนายมังโก บอนแฮม (Mungo Bonham) ผู้บำบัดที่มีชื่อเสียง โรงพยาบาลวิเศษเซนต์มังโกเพื่อผู้ป่วยและบาดเจ็บ ตั้งอยู่ในกรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ (แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับภาคีนกฟีนิกซ์ น.585) เบื้องหลังห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ที่ก่อด้วยอิฐสีแดง ชื่อว่า “เพิร์จแอนด์เดาส์ จำกัด (Purge and Dowse, Ltd.)” ที่มีป้ายเขียนว่า “ปิดเพื่อปรับปรุง”

โรงพยาบาลวิเศษเซนต์มังโก ได้รับการป้องกันตามมาตรการรักษาความลับพ่อมดแม่มด เช่นเดียวกับฮอกวอตส์ และสถานที่เวทมนตร์อื่นๆ การจะเข้าไปยังด้านในตัวโรงพยาบาลวิเศษเซนต์มังโกนั้น จะใช้วิธีพูดคุยกับตุ๊กตาหน้าห้างสรรพสินค้า หุ่นผู้หญิงน่าเกลียด ที่มีขนตาปลอมห้อยตก สวมชุดกระโปรงไม่มีแขนผ้าไนลอนสีเขียว เพียงแค่คุณกล่าวสวัสดี แล้วบอกจุดประสงค์ของคุณให้ชัดเจน (แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับภาคีนกฟีนิกซ์ น.586) จากนั้นคุณก็แค่รอให้ตุ๊กตาอัปลักษณ์นั้นพยักหน้า แล้วกระดิกนิ้วเรียกคุณ คุณก็แค่เดินทะลุผ่านกระจกเข้าไป

ภาพที่คุณจะได้เห็นในโรงพยาบาลวิเศษเซนต์มังโกเพื่อผู้ป่วยและบาดเจ็บ ก็คือภาพของผู้ป่วยจากโรควิเศษ และคนที่มาเฝ้าไข้ กับพ่อมดแม่มดที่ใส่ชุดสีเขียวมะนาว ที่มีเครื่องหมายปักบนหน้าอกเป็นรูปไม้กายสิทธิ์และกระดูกไขว้กัน (แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับภาคีนกฟีนิกซ์ น.586)

นอกจากรักษาพ่อมดแม่มดแล้ว บางครั้งก็มีมักเกิ้ลถูกนำตัวเข้ารับการรักษาด้วยเช่นกัน

“มีมักเกิ้ลสองคนเสียนิ้วไปเลย และตอนนี้ต้องอยู่ที่เซนต์มังโกนี่เพื่อปลูกกระดูกอย่างฉุกเฉินและปรับความทรงจำด้วย คิดดูสิ มักเกิ้ลในเซนต์มังโก! พ่อสงสัยจริงๆ ว่าพวกเขาอยู่ห้องไหนนะ”

– อาเธอร์ วีสลีย์ (แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับภาคีนกฟีนิกซ์  บ.22 น.594)

บรรยากาศอื่นๆ หาอ่านได้ในหนังสือ แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับภาคีนกฟีนิกซ์

ภาพ Concept Art จากภาพยนตร์แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับภาคีนกฟีนิกซ์ ออกแบบโดย Andrew Williamson

ภาพ Concept Art จากภาพยนตร์แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับภาคีนกฟีนิกซ์ ออกแบบโดย Andrew Williamson


ชั้นต่างๆ ในโรงพยาบาลวิเศษเซนต์มังโก (เรียงลำดับชั้นแบบบริติช)

ชั้นล่าง: อุบัติเหตุจากวัตถุของใช้ (หม้อใหญ่ระเบิด ไม้กายสิทธิ์ตีกลับ ไม้กวาดตก ฯลฯ)

พวกเขาอยู่ในบริเวณต้อนรับที่แน่นขนัดด้วยผู้คน พ่อมดแม่มดนั่งเรียงกันเป็นแถวบนเก้าอี้ไม้ง่อนแง่น บางคนดูปกติดีและกำลังอ่านนิตยสารแม่มดรายสัปดาห์ฉบับเก่า หลายคนมีรูปโฉมที่ผิดแปลกไปอย่างน่ากลัว เช่น มีงวงช้างหรือมือเพิ่มเติมหลายมืองอกออกมาจากหน้าอก ห้องนั้นเสียงไม่ได้ดังน้อยไปกว่าถนนข้างนอก เพราะคนไข้หลายคนทำเสียงประหลาดมากๆ แม่มดเหงื่อเต็มหน้าตรงกลางแถวหน้าสุดซึ่งกำลังใช้หนังสือพิมพ์เดลี่พรอเฟ็ตพัดตัวเองอย่างแข็งขัน เอาแต่ปล่อยเสียงผิวปากสูงแหลม ขณะที่มีไอน้ำพ่นออกมาจากปาก ผู้วิเศษที่ดูสกปรกตรงมุมห้องส่งเสียงแก๊งเหมือนตีระฆังทุกครั้งที่เขาขยับตัว และทุกครั้งที่มีเสียงแก๊ง หัวเขาจะสั่นสะเทือนอย่างน่าตกใจ จนเขาต้องคว้าใบหูของตนเองไว้เพื่อจับหัวให้คงที่

– แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับภาคีนกฟีนิกซ์ บ.22 น.587

ที่ชั้นล่างจะมีแผนก “ติดต่อสอบถาม” ไว้สำหรับมาติดต่อโรงพยาบาล และให้ข้อมูลของทางโรงพยาบาลแก่ผู้ป่วยและญาติๆ อาทิ การให้ความช่วยเหลือในการบอกชั้นที่ควรจะไป สำหรับรักษาโรคที่ผู้ป่วยประสบมา หรือข้อมูลห้องพักของผู้ป่วยที่เขาต้องการเยี่ยมไข้

ผนังที่อยู่ข้างหลังเธอเต็มไปด้วยป้ายประกาศและโปสเตอร์เรื่องต่างๆ เช่น หม้อใหญ่ที่สะอาดทำให้น้ำยาปราศจากพิษ และ ยาแก้พิษคือยาก่อพิษถ้าไม่มีการรับรองจากผู้บำบัดที่มีคุณวุฒิ

นอกจากนั้นยังมีภาพเหมือนภาพใหญ่ของแม่มดที่มีผมยาวสีเงินเป็นหลอดๆ ซึ่งติดป้ายไว้ว่า

ดิลีส เดอร์เวนต์
ผู้บำบัดประจำเซนต์มังโก ค.ศ.1722 – 1741
อาจารย์ใหญ่โรงเรียนคาถาพ่อมดแม่มดและเวทมนตร์ศาสตร์ฮอกวอตส์ ค.ศ. 1741 – 1768

– แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับภาคีนกฟีนิกซ์ บ.22 น.587

ชั้นหนึ่ง: บาดเจ็บอันเนื่องมาจากสัตว์ (กัด ต่อย ไหม้ เข็มฝังใน ฯลฯ)

ในชั้นหนึ่ง ประกอบไปด้วยห้องพักมากมาย หนึ่งในนั้นคือห้องได ลูเอลเลน ซึ่งเป็นห้องพักของอาเธอร์ วีสลีย์ หลังจากที่เขาโดนงูทำร้ายที่กองปริศนา มีลักษณะเป็นห้องพักรวม ซึ่งห้องนี้อยู่ที่ประตูที่สองจากขวา ระหว่างทางเดินไปยังห้องได ลูเอลเลน ก็จะพบกับภาพของผู้บำบัดที่มีชื่อเสียงและมีแสงสว่างจากฟองแก้วเจียระไนบรรจุเทียนซึ่งลอยอยู่บนเพดาน มองดูเหมือนฟองสบู่ยักษ์ ที่ประตูห้องมีข้อความเขียนไว้ว่า “ห้องได ลูเอลเลน ‘ตัวอันตราย’ : บาดแผลถูกกัดสาหัส” ด้านล่างมีกระดาษในช่องทองเหลืองเขียนด้วยลายมือว่า “ผู้บำบัดเจ้าของไข้ : ฮิปโปเครติส สเมทวิก ผู้บำบัดฝึกหัด : ออกัสตัส ไพ” (แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับภาคีนกฟีนิกซ์ บ.22 น.590)

ภายในห้องนั้นเล็กและดูมอซอ มีเพียงหน้าต่างบานเดียวซึ่งอยู่สูงฝั่งตรงข้ามประตู โดยมีแสงสว่างมาจากฟองแก้วด้านบนที่จับกลุ่มอยู่กลางเพดาน ผนังกรุด้วยแผ่นไม่โอ๊กรูปสี่เหลี่ยม และมีภาพเหมือนของพ่อมดหน้าตาน่ากลัวติดไว้ ซึ่งเป็นภาพของ เออร์กูฮาร์ต แร็กแฮร์โรว์ 1612-1697 ผู้ประดิษฐ์คำสาปขับเครื่องใน (แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับภาคีนกฟีนิกซ์ บ.22 น.591) ในห้องนี้นอกจากอาเธอร์ วีสลีย์แล้ว ยังมีพ่อมดที่โดนมนุษย์หมาป่ากัดและกำลังจะเป็นมนุษย์หมาป่าในที่สุด และแม่มดอีกคนที่ไม่ยอมบอกผู้บำบัดว่าโดนตัวอะไรกัดเอาเนื้อขาไปชิ้นเบ้อเริ่ม

ชั้นสอง: เชื้อโรควิเศษ (โรคติดต่อ ได้แก่ โรคฝีมังกร โรคอันตรธาน โรคเชื้อราที่ต่อมน้ำเหลือง ฯลฯ)

ชั้นสาม: น้ำยาและพืชเป็นพิษ (ผื่นคัน พ่นกลับออกมา หัวเราะคิกคักคุมไม่ได้ ฯลฯ)

ชั้นสี่: บาดเจ็บจากคาถา (คำสาปถอนไม่ได้ คาถาเคราะห์ร้าย คาถาใช้ไม่ถูกต้อง ฯลฯ)

ที่นี่แฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่ ได้พบกับกิลเดอรอย ล็อกฮาร์ต อีกครั้ง ซึ่งมีผู้บำบัดที่บุคลิกคล้ายแม่มาคอยดูแล เธอสวมพวงมาลัยสายรุ้งโลหะบางๆ ไว้บนผม ซึ่งล็อกฮาร์ตแอบหนีออกมาจากห้องที่ต้องปิดล็อกไว้ ชื่อห้อง “เจนัส ทิกกี้” เพราะล็อกฮาร์ตเป็นอันตรายกับตัวเอง การออกไปเจอคนข้างนอกอาจทำให้กระทบกระเทือนถึงความทรงจำของเขา อย่างการเดินออกไปแล้วจู่ๆ ก็จำไม่ได้ว่าอยู่ที่ไหน เป็นต้น

ภาพห้อง เจนัส ทิกกี้ จาก www.pottermore.com

ภาพห้อง เจนัส ทิกกี้ จาก www.pottermore.com

ห้องพักของล็อกฮาร์ต เป็นห้องพักสำหรับผู้ป่วยถาวรที่บาดเจ็บจากคาถาของเซนต์มังโก ซึ่งเป็นห้องรวมเช่นเดียวกัน ประกอบด้วยเตียงนอน และเก้าอี้นวม รวมถึงของใช้ส่วนตัวของผู้ป่วย ผนังห้องของกิลเดอรอย เต็มไปด้วยภาพถ่ายที่มีลายเซ็นแบบเด็กๆ ของเขาเอง ในห้องเจนัส ทิกกี้ มีผู้ป่วยร่วมอาศัยกับล็อกฮาร์ต คือ พ่อมดที่พึมพำกับตนเองโดยไม่สนใจหรือรับรู้สิ่งรอบตัว แม่มดแอกเนสที่มีขนเต็มหน้าและส่งเสียงเห่า บรอเดอริก โบ๊ด ซึ่งเสียชีวิตในห้องพักเพราะโดนต้นกับดักมารที่ได้รับเป็นของขวัญคริสต์มาสคร่าชีวิต สองสามีภรรยาแฟรงก์ และอลิซ ลองบอตทอม พ่อแม่ของเนวิลล์ ลองบอตทอม ก็อาศัยรวมในห้องนี้เช่นกัน (แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับภาคีนกฟีนิกซ์ บ.22 น.620)

นอกจากนี้ยังมีมักเกิ้ลเข้าพักรักษาตัวที่ชั้นนี้ด้วย คือ เฮอร์เบิร์ต ชอร์ลีย์ รัฐมนตรีช่วยฯ ของอังกฤษ (แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับเจ้าชายเลือดผสม บ.1 น.22) ไม่ระบุว่าพักในห้องพักใด รวมถึงศาสตราจารย์มักกอนนากัลที่ถูกคาถาสะกดนิ่งเข้าอย่างจังสี่ลำเข้าที่อกจากผู้ติดตามของอัมบริดจ์ (แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับภาคีนกฟีนิกซ์ บ.32 น.878) และนิมฟาดอร่า ท็องส์ หลังการต่อสู้ที่กองปริศนากับเบลลาทริกซ์ เลสแตรงจ์ ในปี 1996 (แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับภาคีนกฟีนิกซ์ บ.37 น.990)

ชั้นห้า: ร้านน้ำชาสำหรับแขกผู้มาเยี่ยมไข้ / ร้านของโรงพยาบาล

รายนามผู้บริจาคแก่เซนต์มังโก

  • ลูเซียส มัลฟอย บริจาคเงินก้อนใหญ่มากให้แก่โรงพยาบาล และเพราะการบริจาคเงินก้อนนี้ เขาจึงได้รับคำเชิญพิเศษจากคอร์นีเลียส ฟัดจ์ ให้มาชมควิดดิชเวิลด์คัพที่ชั้นบ็อกซ์สูงสุดทั้งครอบครัวในฐานะแขกของเขา (แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับถ้วยอัคนี บ.8 น.120)
  • แฮร์รี่ พอตเตอร์ เขาบริจาคเงินให้เซนต์มังโกด้วยการมอบเงินทั้งถุงลงในน้ำพุภราดรภาพที่อยู่ในกลางของกระทรวงเวทมนตร์ ซึ่งเงินที่ใส่ในน้ำพุภราดรภาพนี้จะมอบให้แก่เซนต์มังโก ซึ่งตอนแรกเขาตั้งใจจะมอบให้สิบเกลเลียน ถ้าเขาชนะการพิจารณาคดี แต่หลังจบการพิจารณาคดีเขาคว่ำถุงเงินทั้งถุง เทเงินทั้งหมดที่ไม่ใช่แค่สิบเกลเลียนลงในสระ (แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับภาคีนกฟีนิกซ์ บ.9 น.200)
  • เซเลสทีน่า วอร์เบ็ก นักร้องผู้มีชื่อเสียงโด่งดังของโลกเวทมนตร์ อัดเพลงประจำทีมควิดดิช พัดเดิลเมียร์ ยูไนเต็ด ในชื่อเพลง “ตีบลัดเจอร์ไปให้ไกลสิหนุ่มๆ แล้วโยนสุ่มลูกควัฟเฟิลมาทางนี้” เพื่อนำรายได้มอบให้กองทุนโรงพยาบาลวิเศษเซนต์มังโกเพื่อผู้ป่วยและบาดเจ็บ (ควิดดิชในยุคต่างๆ บ.7 น.54)

รายนามคณะผู้บำบัด (ที่ปรากฏชื่อ)

แฮร์รี่: “พวกนี้เป็นหมอหรือ”
รอน: “หมอ! พวกมักเกิ้ลโรคประสาทที่จับคนไปผ่าน่ะหรือ ไม่ใช่หรอก พวกนี้เป็นผู้บำบัดน่ะ”

  • มังโก บอนแฮม ผู้ก่อตั้งโรงพยาบาลวิเศษเซนต์มังโกเพื่อผู้ป่วยและบาดเจ็บ
  • ดิลีส เดอร์เวนต์ (1722-1741)
  • ฮิปโปเครติส สเมทวิก ผู้บำบัดประจำห้องได ลูเอลเลน ‘ตัวอันตราย’*
  • ออกัสตัส ไพ ผู้บำบัดฝึกหัด ประจำห้องได ลูเอลเลน ‘ตัวอันตราย’*
  • ศาสตราจารย์เฮลเบิร์ท สปลีน (Professor Helbert Spleen) ไม่ปรากฏตัวในหนังสือ แต่ปรากฏในเดลี่พรอเฟ็ต ฉบับพิเศษ 31 กรกฎาคม 1998 เป็นผู้เชี่ยวชาญจากโรงพยาบาล มีช่วยในการเขียนบทความในเดลี่พรอเฟ็ต
  • มิเรียม สเตราต์ ผู้บำบัดผู้ดูแลเจ้าหน้าที่กระทรวงเวทมนตร์ บรอเดอริก โบ๊ด ผู้บำบัดห้องเจนัส ทิกกี้
  • แลนสล็อต ผู้บำบัด ลูกพี่ลูกน้องกับเอลฟายอัส โดจ ผู้ซึ่งรายงานว่า แอรีอานนา ดัมเบิลดอร์ ไม่เคยเข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาล (แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับเครื่องรางยมทูต น.150)

*ได ลูเอลเลน เป็นนักกีฬาควิดดิชทีมคาร์ฟิลลี่ แคททะพัลส์ เขาถูกไคมีร่าฆ่าตายระหว่างพักผ่อนที่กรีซ

ผู้ป่วยและผู้เข้ารับการรักษาที่เซนต์มังโก

  • กิลเดอรอย ล็อกฮาร์ต บาดเจ็บจากคาถาลบความทรงจำอย่างถาวร (ภาคีนกฟีนิกซ์ บ.23)
  • แคตี้ เบลล์ ได้รับบาดเจ็บจากสร้อยโอปอลอาถรรพ์จนหมดสติ (เจ้าชายเลือดผสม 12)
  • จอห์น ดอว์ลิช ได้รับบาดเจ็บจากการพยายามจับกุมย่าออกัสต้า ลองบอตทอม คุณย่าของเนวิลล์ (เครื่องรางยมทูต บ.29)
  • นิมฟาดอร่า ท็องส์ ได้รับบาดเจ็บระหว่างการต่อสู้ที่ฮอกวอตส์ (ภาคีนกฟีนิกซ์ บ.37)
  • บรอเดอริก โบ๊ด บาดเจ็บจากการสัมผัสลูกแก้วพยากรณ์ในกองปริศนา (ภาคีนกฟีนิกซ์ บ.23, 25)
  • บาร์นาบัส เบล็นกินซอพ (พบชื่อในเดลี่พรอเฟ็ตฉบับพิเศษ จากสำนักพิมพ์ Bloomsbury ที่เขียนโดย เจ.เค.โรว์ลิ่ง)
  • แฟรงก์ ลองบอตทอม เสียสติจากคำสาปกรีดแทงอย่างถาวร (ภาคีนกฟีนิกซ์ บ.23)
  • มอนต์โกเมอรี่ ถูกมนุษย์หมาป่า เฟนเรีย เกรย์แบ็ก กัดตาย (เจ้าชายเลือดผสม บ.22)
  • มิเนอร์ว่า มักกอนนากัล ถูกลำแสงของคาถาสะกดนิ่งเข้าถึง 4 ลำที่หน้าอก ระหว่างพยายามห้ามไม่ให้อัมบริดจ์จับกุมแฮกริด (ภาคีนกฟีนิกซ์ บ.31)
  • เรจ แคตเตอร์โมล หลังถูกหลอกให้กินลูกอมทำให้อ้วกเข้าไป เฮอร์ไมโอนี่ ในร่างของ มาฟัลด้า ก็แนะนำให้เขาหยุดงานไปรักษาที่เซนต์มังโก (เครื่องรางยมทูต บ.32)
  • อลิซ ลองบอตทอม เสียสติจากคำสาปกรีดแทงอย่างถาวร (ภาคีนกฟีนิกซ์ บ.23)
  • อาเธอร์ วีสลีย์ ถูกงูยักษ์กัด (ภาคีนกฟีนิกซ์ บ.21, 22)
  • แอกเนส เธอมีขนเต็มหน้าและเห่า (ภาคีนกฟีนิกซ์ บ.23)

เกร็ดน่ารู้

  • ในโลกเวทมนตร์ ไม่มีหมอ มีแต่ “ผู้บำบัด (Healer)”