เนื้อหาใหม่จาก เจ.เค.โรว์ลิ่ง
เมื่อคุณสามารถเรียกหนังสือสักเล่ม อุปกรณ์ หรือสัตว์ต่าง ๆ ด้วยการโบกแค่ไม้กายสิทธิ์แล้วพูดว่า ‘แอ๊กคีโอ’ เมื่อคุณสามารถติดต่อเพื่อนและคนรู้จักได้ผ่านนกฮูก เปลวเพลิง ผู้พิทักษ์ จดหมายกัมปนาท ร่ายมนตร์ใส่สิ่งของ เช่น เหรียญ หรือหายตัวไปเยี่ยมพวกเขาด้วยตนเอง เมื่อรูปภาพบนหนังสือพิมพ์ของคุณเคลื่อนไหวได้ และในทุก ๆ วันจะมีสิ่งของมาพูดคุยกับคุณ ขณะที่อินเทอร์เน็ตเหมือนจะไม่ได้เป็นอะไรที่น่าสนใจเป็นพิเศษ แต่ไม่ได้หมายความว่าคุณจะไม่เห็นแม่มดหรือพ่อมดเล่นอินเทอร์เน็ต เพียงแต่พวกเขาใช้มันเพียงเพื่อสนองอยากรู้อยากเห็น หรืออยากศึกษาในวิชามักเกิ้ลศึกษาก็เท่านั้น
พวกเขาไม่มีความจำเป็นต้องใช้เครื่องใช้ภายในบ้านแสนธรรมดาอย่าง เครื่องล้างจาน หรือเครื่องดูดฝุ่น แต่สมาชิกบางคนของสังคมเวทมนตร์ก็หาความบันเทิงจากโทรทัศน์ของมักเกิ้ล และมีพ่อมดนักปลุกระดมกลุ่มเล็ก ๆ ที่ไปไกลกว่านั้นในช่วงต้นศตวรรษที่สิบแปด ด้วยการริเริ่มบริษัทวิทยุกระจายเสียงเวทมนตร์อังกฤษ (British Wizarding Broadcasting Corporation) ด้วยความหวังที่ว่าพวกเขาจะมีช่องโทรทัศน์เป็นของตัวเองได้สักช่อง แต่โปรเจกต์นี้เกิดได้แค่ขั้นต้นเท่านั้นเพราะกระทรวงเวทมนตร์ปฏิเสธที่จะยอมรับการกระจายภาพที่เผยแพร่เนื้อหาเกี่ยวกับผู้วิเศษลงบนอุปกรณ์ของมักเกิ้ล ซึ่ง (รับรู้ได้) แทบจะทันทีว่าเป็นการละเมิดอย่างร้ายแรงต่อบทบัญญัตินานาชาติเกี่ยวกับความลับพ่อมดแม่มด (International Statute of Secrecy)
ด้วยข้อเหตุผลที่อ้างอิงจากกฎหมาย บางคนเลยรู้สึกว่าคำพิพากษานั้นขัดแย้งและไม่เป็นธรรม จากกรณีที่วิทยุมากมายได้รับการลดหย่อนตามกฎหมายโดยชุมชนผู้วิเศษ สำหรับการใช้งานที่พวกเขาเป็นเจ้าของเอง ซึ่งออกอากาศรายการพ่อมดเป็นปกติ กระทรวงยอมรับว่าถูกมักเกิ้ลได้ยินข่าวอยู่บ่อยครั้ง อย่างวิธีกำจัดต้นแทนทาคูล่ามีพิษ หรือวิธีที่ดีที่สุดในการเอาโนมออกไปจากแปลงผักกาด โดยให้เหตุผลว่ามักเกิ้ลที่ฟังวิทยุจะมีความใจกว้างกว่า หลอกง่ายกว่า หรือส่วนน้อยที่จะเชื่อกับประสาทสัมผัสอันดีของตัวเอง มากกว่ามักเกิ้ลที่ดูโทรทัศน์ สาเหตุที่แปลกประหลาดของเรื่องนี้ ถูกสำรวจในหนังสือ ปรัชญาแห่งมนุษย์: เพราะเหตุใดมักเกิ้ลจึงเลือกที่จะไม่รับรู้ (The Philosophy of the Mundane: Why the Muggles Prefer Not to Know) ของศาสตราจารย์มอร์ดิคัส เอ้ก (Professor Mordicus Egg) ศาสตราจารย์เอ้กได้อภิปรายโน้มน้าวด้วยการอ้างอิงเหตุผลว่า พวกมักเกิ้ลชอบที่จะคิดว่าตัวเองหูฝาดมากกว่าที่จะคิดว่าพวกเขากำลังประสาทหลอน
มีอีกหลายสาเหตุที่พ่อมดส่วนใหญ่หลีกเลี่ยงอุปกรณ์ของพวกมักเกิ้ล และมันเป็นวัฒนธรรมที่สังคมผู้วิเศษภาคภูมิใจ ในความจริงที่ว่าพวกเขาไม่ต้องการสิ่งของมากมาย (เป็นที่ยอมรับกันว่าชาญฉลาด) อย่างอุปกรณ์ที่มักเกิ้ลสร้างขึ้น เพราะพวกเขาสามารถทำสิ่งต่าง ๆ ได้อย่างง่ายดายด้วยเวทมนตร์ การจะเพิ่มเครื่องอบผ้าและโทรศัพท์ให้บ้านหลังหนึ่ง จะเกิดขึ้นก็เพราะความบกพร่องของเวทมนตร์
นี่เป็นหนึ่งข้อยกเว้นหลักที่ผู้วิเศษทั่วไปรังเกียจเทคโนโลยีของพวกมักเกิ้ล นั่นคือ รถยนต์ (และในขอบเขตที่แคบกว่านั้นเช่น รถจักรยานยนต์ และรถไฟ) ที่มีมาก่อนบทบัญญัตินานาชาติเกี่ยวกับความลับพ่อมดแม่มด (International Statute of Secrecy) พ่อมดและมักเกิ้ลใช้การเดินทางแบบเดียวกันเรื่อยมา เช่น การนั่งรถม้าและล่องเรือ สังคมผู้วิเศษพยายามผลักดันให้ยกเลิกการใช้รถม้าเป็นพาหนะ เมื่อพวกมันเริ่มล้าสมัย มันไม่มีความหมายที่จะปฏิเสธว่าพ่อมดรู้สึกอิจฉาอย่างมากกับรถยนต์ที่ทั้งรวดเร็วและสะดวกสบาย ที่เริ่มมาเติมเต็มพื้นที่ถนนในศตวรรษที่ยี่สิบ แม้ท้ายที่สุดกระทรวงเวทมนตร์จะซื้อรถยนต์มา จัดการดัดแปลงพวกเขาด้วยคาถาสารพัดประโยชน์ และทำให้พวกเขาสนุกสนานอย่างแท้จริง พ่อมดหลายคนชอบรถเหมือนเด็กๆ แม้แต่พวกเลือดบริสุทธิ์ที่ไม่มีวันแตะต้องสิ่งประดิษฐ์ของมักเกิ้ล ก็ถูกพบว่ามีรถโรลส์รอยซ์บินได้อยู่ในโรงรถของพวกเขา อย่างไรก็ตาม พวกรังเกียจมักเกิ้ลพยายามหลีกเลี่ยงการขนส่งที่มีเครื่องยนต์อย่างสุดพลัง แต่ซีเรียส แบล็ก นั้นชอบรถจักรยานยนต์ซึ่งทำให้พ่อแม่ของเขาที่ยึดมั่นในหลักการนั้นโกรธจัด
ต้นฉบับภาษาอังกฤษ: https://www.pottermore.com/writing-by-jk-rowling/technology
แปล: Dimitriz Bell
เรียบเรียง: Faraino
){kind=link}
){kind=link}