ร่างฉบับแรกของ ‘ห้องแห่งความลับ’ มีฉากที่นิกร้องเพลงสไตล์บัลลาดที่เขาแต่งเองด้วย เนื้อเพลงอธิบายที่มาที่ไปว่าเขาตกอยู่ในสภาพหัว (เกือบ) ขาดได้อย่างไร ซึ่งบรรณาธิการของฉันไม่ค่อยชอบมันเท่าไรนัก ฉันจึงตัดมันออกไปจากหนังสือ อย่างไรก็ตาม สำหรับคนที่ยังอยากรู้เนื้อหาของมันอยู่ นี่คือเรื่องราวการถูกบั่นคอของนิกที่ได้รับการบอกเล่าจากปากของเขาเอง
แค่ความพลาดที่พ่อมดมักพลาดได้
It was a mistake any wizard could make
ถ้าตกใจ แถมประหม่า และใจสั่น
Who was tired and caught on the hop
แต่ความพลาดโง่เง่าในวันนั้น
One piffling error, and then, to my terror,
ทำตัวฉันถูกบั่นคอจนถึงตาย
I found myself facing the chop.
โอ้!… เพราะพบ เลดี้กรีฟ ในสวนนั้น
Alas for the eve when I met Lady Grieve
ยามสายัณห์ฉันเสกมนตร์ให้เธอหาย
A-strolling the park in the dusk!
จากฟันเกเป็นฟันสวยอย่างง่ายดาย
She was of the belief I could straighten her teeth
แต่สุดท้าย… เธอมี ‘งา’ งอกออกมา
Next moment she’d sprouted a tusk.
ฉันขอโทษ จะแก้ไขให้เธอให้
I cried through the night that I’d soon put her right
แต่ใครๆ ไม่ไต่สวนพิพากษา
But the process of justice was lax;
เขาเอาแท่นที่ประหารวางออกมา
They’d brought out the block, though they’d mislaid the rock
แล้วมองหาหินลับขวานที่หายไป
Where they usually sharpened the axe.
จนรุ่งเช้าฉันเหงาหงอยและสิ้นหวัง
Next morning at dawn, with a face most forlorn,
แต่พระยังมาบอกฉัน อย่าร้องไห้
The priest said to try not to cry,
“ออกจากคุกเถอะ ไม่ต้องสวมหมวก ไม่เป็นไร”
“You can come just like that, no, you won’t need a hat,”
ฉันรู้ได้ว่าจุดจบเข้าใกล้ตัว
And I knew that my end must be nigh.
แล้วบัดนั้นพบผู้ชายใส่หน้ากาก
The man in the mask who would have the sad task
ผู้จะพรากคอฉันออกจากหัว
Of cleaving my head from my neck,
บอกกับฉัน “นิก เชิญคุกเข่า และก้มตัว”
Said “Nick, if you please, will you get to your knees,
ฉันตื่นกลัวตัวสั่นเทิ้มเริ่มลนลาน
And I turned to a gibbering wreck.
“เจ็บหน่อยนะ” เพชฌฆาตเอ่ยปากว่า
“This may sting a bit” said the cack-handed twit
แล้วเงื้อง่ายกแขนขึ้นเหวี่ยงขวาน
As he swung the axe up in the air,
แต่ อ้าว! ขวานนั้นยังทื่อ! … เหมือนเมื่อวาน
But oh the blunt blade! No difference it made,
สิ้นแรงขวาน หัวฉันยังไม่ขาดเชียว
My head was still definitely there.
เจ้ามือขวานยังคงสับ … สับ! และสับ!!
The axeman he hacked and he whacked and he thwacked,
ประกันกับฉันด้วยว่า “อีกประเดี๋ยว”
“Won’t be too long”, he assured me,
แต่ประเดี๋ยวปรากฏว่าใช่เดี๋ยวเดียว
But quick it was not, and the bone-headed clot
สี่สิบห้าครั้งเลยเชียวเขาสับไป
Took forty-five goes ’til he floored me.
ฉันจึงตายโดยร่างกายมีหัวอยู่
And so I was dead, but my faithful old head
ซึ่งดู ๆ แล้วมันคงไม่ไปไหน
It never saw fit to desert me,
ยังอยู่นี่ แม้เพลงนี้ จะจบไป
It still lingers on, that’s the end of my song,
จะปรบมือหรือโห่ไล่ก็เรียนเชิญ
And now, please applaud, or you’ll hurt me.
– แปลไทยและเรียบเรียงโดย Muggle-V –