Category: JKRowling.com
เนื้อหาต่อไปนี้เกี่ยวข้องกับแฮร์รี่ พอตเตอร์ น้อยมาก แต่เราจะได้เห็นมุมมองความคิดของเจ.เค.โรว์ลิ่ง ต่อความอ้วน —————————————————————– คนผอม…บางทีอาจจะไม่ใช่หัวข้อที่คุณคาดหวังจะได้อ่านจากเว็บไซต์นี้ แต่จากการเดินทางไปลอนดอนครั้งล่าสุดของฉัน ทำให้ฉันได้คิดอะไรบางอย่าง มันเริ่มต้นขึ้นในรถยนต์ ระหว่างการเดินทางไปสตูดิโอถ่ายทำภาพยนตร์ลีฟเดนส์ (Leavesden) ขณะที่ฉันกำลังอ่านหนังสือแมกกาซีนที่โดดเด่นด้วยภาพถ่ายเคลือบมันหลายภาพของหญิงสาวอายุน้อยคนหนึ่ง ซึ่งถ้าไม่ป่วยหนักก็คงทุกข์ทรมานจากสภาวะการรับประทานอาหารที่ผิดปกติ (ซึ่งแน่นอนว่ามันคือสิ่งเดียวกัน) อย่างไรก็ตาม มันไม่มีคำอธิบายอื่นใดสำหรับรูปร่างของเธอ เธอสามารถพูดคุยเกี่ยวกับการรับประทานอาหารปริมาณมากๆ ซึ่งดูยุ่งยากมาก รวมทั้งการเผาผลาญพลังงานที่เร็วที่สุดในโลก จนกระทั่งลิ้นของเธอหยุดลง (ไชโย! แล้วอีกสองสามออนซ์ก็ตามเข้าไปอีก) แต่ท้องของเธอซึ่งเว้าเข้าไป และซี่โครงที่ยื่นแทงออกมาคล้ายแขนสองข้าง ก็บอกเล่าเรื่องราวที่แตกต่างออกไป เด็กสาวคนนี้ต้องการความช่วยเหลือ แต่โลกนี้ก็เป็นไปอย่างที่มันเป็น พวกเขากลับนำเธอไปแปะไว้บนปกแมกกาซีนแทน …
รอนเป็นตัวละครเดียวจากตัวละครหลักทั้งสามคนที่ไม่เคยเปลี่ยนนามสกุล เลย เขายังคงใช้นามสกุล ‘วีสลีย์’ ตั้งแต่ต้นจนจบเรื่อง ในสหราชอาณาจักรและไอร์แลนด์นั้น ตัววีเซิลมีชื่อเสียงในแง่ลบ ถือกันว่าสัตว์นำโชคร้ายหรือตัวอันตรายเลยทีเดียว อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่เด็กๆ ฉันก็ชื่นชอบสัตว์ในวงศ์เพียงพอน (Mustelidae)1 มาก และในความคิดของฉัน สัตว์พวกนี้ไม่ได้เป็นอันตรายมากเท่าที่มันควรจะเป็น นอกจากนี้ยังมีความเชื่อผิดๆ อีกหลายอย่างเกี่ยวกับคนผมแดง และส่วนใหญ่เชื่อว่าเป็นผู้นำโชคร้ายหรือตัวอัปมงคล (ยูดาส อิสคาริโอท2 ก็มีผมสีแดงเช่นกัน) แต่มันก็ดูไม่มีเหตุผลเลย ฉันเองก็ชอบคนผมแดงพอๆ กับที่ชอบตัววีเซิล แม้ว่าฉันจะไม่ได้ตั้งใจให้รอนเป็นเหมือนฌอน3 ครั้งหนึ่งฉันเคยนำรอนไปอยู่บนหน้าหนังสือ เขามักจะทำตัวคล้ายเพื่อนเก่าของฉัน ซึ่งเป็นคนที่ทั้งสนุกสนานและซื่อสัตย์เป็นที่สุด แต่ก็ยังมีความแตกต่างที่สำคัญระหว่างรอนและฌอน …
สมัยก่อน คำถามที่ฉันถูกถามมากที่สุดคือ ‘ชื่อเธอออกเสียงยังไงน่ะ’ และฉันว่าคุณคงสังเกตแล้ว ฉันใส่คำตอบไว้อย่างแยบยลในถ้วยอัคนี ตอนที่เฮอร์ไมโอนี่สอนครัมให้ออกเสียงชื่อเธออย่างถูกต้อง: เฮอร์-มาย-โอ-นี่. ฉันเคยได้ยินคนออกเสียง เฮอร์มอยนี่ บ่อยมาก แต่การออกเสียงผิด ๆ ที่ถูกใจฉันที่สุดคือ ‘เฮอร์ไมวัน’ ฉันชอบแบบนั้นมากกว่าวิธีที่ถูกซะอีก ในกาลอดีตที่มืดสลัวและห่างไกลมาแล้วนั้น นามสกุลของเฮอร์ไมโอนี่คือ พัคเคิล (Puckle) แต่มันไม่เข้ากับเธอเลย ก็เลยเปลี่ยนให้เป็นอะไรที่ฟังดูเหลาะแหละน้อยกว่านั้น เฮอร์ไมโอนี่เกิดวันที่ 19 เดือนกันยายน ตอนเรากำลังปรับแก้ต้นฉบับศิลาอาถรรพ์ บรรณาธิการของฉันอยากให้ฉันตัดฉากที่แฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่สู้กับโทรลล์ออก และถึงแม้ว่าฉันจะยอมรับการตัดทอนเล็ก …
เมื่อเท้าปุยกลับมาอีกครั้งใน ถ้วยอัคนี ทีแรกฉันจะให้เขาไปอยู่กับแม่มดชราที่ประหลาดสุดๆ ซึ่งอาศัยอยู่ริมหมู่บ้านฮอกส์มี้ด เธอเป็นพวกรักสุนัข และชอบเก็บสุนัขป่วยหลายตัวมาเลี้ยง ซึ่งทำให้พวกเพื่อนบ้านของเธอพบกับสภาพที่เลวร้ายเรื่อยมา เพราะเสียงเห่าและความสกปรกไร้ระเบียบของสุนัขเหล่านั้น ม็อพซี่ยินดีรับเลี้ยงซิเรียส ซึ่งเธอทึกทักเอาว่าเป็นสุนัขเร่ร่อนไร้เจ้าของ ฉันคิดว่าบรรณาธิการของฉันค่อนข้างถูกทีเดียว ที่ขอร้องให้ฉันตัดม็อพซี่ออกไปซะ เพราะเรื่องราวของเธอไม่ได้เสริมอะไรให้กับโครงเรื่องเลย ฉันเพียงแค่ชอบบรรยายให้เห็นภาพของคนรักสุนัขที่ไม่ค่อยเต็มเต็ง (ซึ่งเป็นปรปักษ์กับมิสซิสฟิก คนรักแมวที่หลงๆ ลืมๆ) อย่างไรก็ตาม มันดูจะเข้าทีกว่าถ้าจะเก็บซิเรียสไว้ในถ้ำธรรมดาๆ ที่สุขสบายซักแห่ง เพื่อให้แฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่ และซิเรียสได้พูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องของบาร์ตี้ เคร้าช์ จูเนียร์ โดยปราศจากการถูกรบกวน
ร่างฉบับแรกของ ‘ห้องแห่งความลับ’ มีฉากที่นิกร้องเพลงสไตล์บัลลาดที่เขาแต่งเองด้วย เนื้อเพลงอธิบายที่มาที่ไปว่าเขาตกอยู่ในสภาพหัว (เกือบ) ขาดได้อย่างไร ซึ่งบรรณาธิการของฉันไม่ค่อยชอบมันเท่าไรนัก ฉันจึงตัดมันออกไปจากหนังสือ อย่างไรก็ตาม สำหรับคนที่ยังอยากรู้เนื้อหาของมันอยู่ นี่คือเรื่องราวการถูกบั่นคอของนิกที่ได้รับการบอกเล่าจากปากของเขาเอง แค่ความพลาดที่พ่อมดมักพลาดได้ It was a mistake any wizard could make ถ้าตกใจ แถมประหม่า และใจสั่น Who was tired and …
มีคนเคยบอกฉันสองสามคนว่าพวกเขาหวังจะได้เห็นดัดลีย์ที่คิงส์ครอสในบทส่งท้าย เดินทางมากับลูกที่เป็นผู้วิเศษ ฉันต้องยอมรับว่ามันมีผุดเข้ามาในหัวบ้างเหมือนกันว่าฉันจะเขียนแบบนั้นบ้าง แต่เมื่อคิดดี ๆ สักพักแล้ว ฉันก็แน่ใจว่าพันธุกรรมผู้วิเศษที่ซ่อนอยู่ในตัวเขาจะไม่มีทางเหลือรอดออกมาแน่เมื่อเจอกับดีเอ็นเอของลุงเวอร์นอน ฉันเลยไม่ได้เขียนมันออกมา อย่างไรก็ตาม ฉันรู้ว่าหลังจากความพยายามอย่างกล้าหาญของดัดลีย์ที่เลือกจะปรองดองกับแฮร์รี่ในตอนต้นของเครื่องรางยมทูต ลูกพี่ลูกน้องสองคนนี้จะยังคงส่งการ์ดคริสต์มาสหากันและกันไปตลอดชีวิต และแฮร์รี่ก็จะพาครอบครัวของเขาไปเยี่ยมครอบครัวของดัดลีย์บ้างเวลาผ่านไปย่านใกล้เคียง (ซึ่งทั้งเจมส์, อัลบัส และลิลี่ รู้สึกไม่อยากจะไป) Harry and Dudley: Future Hope? A couple of people have told me that …
เพียงครั้งเดียวเท่านั้น ที่ฉันเคยบรรยายลักษณะของตัวละครด้วยการอ้างถึงใครบางคนที่ฉันเคยพบ แม้จะดูเหมือนว่าคนแบบนั้นไม่น่าจะมีตัวตนอยู่จริง ซึ่งตัวละครที่ว่านั้นก็คือ กิลเดอรอย ล็อกฮาร์ต ฉันยืนยันได้เลยว่าคนที่เป็นต้นแบบของกิลเดอรอย ล็อกฮาร์ตน่ะ น่ารังเกียจกว่าแบบจำลองของเขาเป็นไหนๆ เขาคนนั้นเคยคุยโม้ไว้มากมายเกี่ยวกับเรื่องราวในอดีต ซึ่งทั้งหมดถูกแต่งเติมให้ดูเหมือนว่าเขาช่างเป็นคนเลิศเลอ กล้าหาญชาญชัย และฉลาดหลักแหลม บางทีเขาอาจไม่เคยเชื่อจริงๆ เลยก็ได้ ว่าตัวเองจะเป็นแบบนั้นได้ ก็เลยต้องกลบปมด้อยของตัวเองด้วยสิ่งโป้ปดเหล่านั้น แต่ฉันเกรงว่าเขาคงไม่เคยค้นลึกลงไปในใจของตัวเองได้ขนาดนั้นหรอก คุณอาจคิดว่าฉันใจร้ายไปหน่อยที่พรรณนาเขาให้กลายเป็น กิลเดอรอย แต่คุณมั่นใจได้เลยว่าเขาไม่เคยคิดอย่างนั้นหรอก ฉันมั่นใจว่าเขาจะบอกใครๆ ว่าเขาเป็นแรงบันดาลใจให้กับบุคลิกของ อัลบัส ดัมเบิลดอร์ เขาอาจขอลงนามในหนังสือของฉัน และให้ฉันใส่เครดิตความดีความชอบให้เขาอย่างไร้ปราณี
ก่อนหน้านี้ฉันเคยพูดถึงลูกพี่ลูกน้องคนหนึ่งของครอบครัววีสลีย์ ซึ่งทำให้เนื้อหาในตอนถ้วยอัคนีค่อนข้างจะยาว ก่อนที่สุดท้ายฉันจะตัดบทบาทของเธอออกไป จริงๆ แล้วฉันชอบลักษณะนิสัยของเธอ และไม่ต้องการจะเสียเธอไป แต่เพราะเธอไม่ทำในสิ่งที่ควรจะทำ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากสำหรับเธอที่จะได้ไปต่อ มาฟัลด้าเป็นลูกสาวของ ‘ลูกพี่ลูกน้องห่างๆ ที่เป็นนายหน้าซื้อขายหลักทรัพย์’ ซึ่งถูกกล่าวถึงในตอนศิลาอาถรรพ์ (ในเนื้อเรื่องนั้น รอนบอกแฮร์รี่ว่าเขาเป็นนักบัญชี (ศิลาอาถรรพ์ น.124) – ผู้แปล) นายหน้าซื้อขายหลักทรัพย์ผู้นี้เคยทำตัวหยาบคายกับนายและนางวีสลีย์มาก่อน แต่เมื่อเขาและภรรยา (ซึ่งเป็นมักเกิ้ล) ไม่สะดวกที่จะดูแลลูกสาวที่เป็นแม่มด พวกเขาจึงหวนกลับมาหาครอบครัววีสลีย์ เพื่อขอร้องให้พวกวีสลีย์ช่วยแนะนำมาฟัลด้าเข้าสู่ชุมชนผู้วิเศษ ก่อนที่เธอจะเริ่มเข้าเรียนที่ฮอกวอตส์ ครอบครัววีสลีย์ตกลงใจจะให้เธอมาอยู่ด้วยในช่วงฤดูร้อน รวมทั้งพาไปร่วมงานควิดดิชเวิลด์คัพด้วย แต่ทว่าที่ทำไปทั้งหมดนี้เป็นเรื่องน่าเศร้าในทันที เมื่อนางวีสลีย์สงสัยว่าพ่อแม่ของมาฟัลด้าต้องการผลักไสเธอไปสักพักอย่างไม่ …
ฉันเขียนบทแรกของ ‘แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับศิลาอาถรรพ์’ ไว้หลายรูปแบบ และแบบสุดท้ายที่ฉันหมายตาเอาไว้ ก็ไม่ใช่แบบที่ฉันชื่นชอบมากที่สุดจากที่เขียนไว้ทั้งหมดหรอกนะ หลายๆ คนเคยบอกฉันว่ามันยากนะที่จะเอามาเปรียบเทียบกับส่วนอื่นๆ ที่เหลือในหนังสือ ปัญหาของบทแรก (และก็เป็นเหมือนๆ กันกับเล่มอื่นๆ ในหนังสือชุดแฮร์รี่ พอตเตอร์เลยทีเดียว) ก็คือฉันต้องให้ข้อมูลต่างๆ มากมาย โดยต้องเก็บบางอย่างไว้เป็นความลับด้วย อย่างในฉากที่คุณได้เห็นกันไปแล้ว ตอนที่โวลเดอมอร์เข้าไปในหมู่บ้านก็อดดริกส์โฮลโล่ และฆ่าครอบครัวพอตเตอร์ ฉันก็เขียนไว้หลายแบบมาก และในฉบับร่างฉบับแรกๆ ก็มีมักเกิ้ลคนหนึ่งเป็นผู้เปิดเผยที่อยู่ของครอบครัวพอตเตอร์ แต่สุดท้าย ในเรื่องราวที่ถูกปรับปรุงขึ้นมาอย่างที่ได้อ่านกัน กลายเป็นเพ็ตติกรูว์ที่เป็นฝ่ายทรยศเปิดเผยความลับนั้น ส่วนมักเกิ้ลน่ากลัวคนนั้นก็สูญหายไปจากเนื้อเรื่อง ส่วนฉบับร่างอื่นๆ …
ต้องออกตัวว่า ฉันเองไม่ค่อยพิศวาสแมวเท่าไรนัก จะว่าไป ฉันก็เหมือนแฮกริดนั่นล่ะ คือแพ้แมวและค่อนข้างรักใคร่พวกสุนัขมากกว่า แต่มันก็มีข้อยกเว้นอยู่บ้าง เพราะตอนที่ทำงานอยู่ลอนดอนในช่วงปลายทศวรรษ 1980 นั้น วันไหนที่แดดดี ๆ หน่อย ฉันมักออกไปหามื้อกลางวันทานที่ร้านในจัตุรัสใกล้ ๆ และที่นั่นจะมีแมวตัวใหญ่ขนฟูสีแดงส้ม ใบหน้าบู้บี้อย่างกับว่ามันเพิ่งวิ่งไปชนกำแพงมา เที่ยวเดินด้อม ๆ มอง ๆ ผู้คนที่ออกมารับแดดแถวนั้น ซึ่งฉันทึกทักเอาเองว่ามันน่าจะอาศัยอยู่แถวบ้านนั่นล่ะ แม้จะไม่เคยเสี่ยงหาเหตุให้ตัวเองภูมิแพ้กำเริบ แต่ฉันก็พบว่าตัวเองพอใจที่จะมองดูแมวตัวนี้อยู่ห่าง ๆ เสมอ เพราะมันมักดอมดมผู้คน ทำท่าเหยียดหยามคนนั้นคนนี้และไม่ยอมให้ใครลูบตัวมันเลย เมื่อฉันตัดสินใจจะสร้างแมวฉลาดเกินธรรมดาเป็นสัตว์เลี้ยงให้เฮอร์ไมโอนี่สักตัวหนึ่ง …
