ผีประจำบ้านสลิธีริน ผู้ฆาตกรรมเฮเลนา เรเวนคลอ แล้วตายตามเธอไป บุคลิกลักษณะ บารอนเลือดในวัยรุ่นเป็นคนเลือดร้อนและหุนหัน หลังการตายและกลายเป็นผี เราเห็นเขาเป็นผีร่างผอมแห้ง ตาจ้องเขม็ง และมีเลือดสีเงินแห้งกรังเปรอะทั่วตัว (ห้องแห่งความลับ บ.8) ในปีแรกที่แฮร์รี่เข้าเรียนฮอกวอตส์ นิกหัวเกือบขาด ผีประจำบ้านกริฟฟินดอร์เคยบอกว่า บารอนเลือดนั้นผยองจนทนแทบไม่ไหว เพราะสลิธีรินชนะได้บ้านดีเด่นมาหกปีซ้อน (ศิลาอาถรรพ์ บ.7) เขาเป็นผีที่มีหน้าอมทุกข์ และมีร่างที่อาบด้วยเลือดสีเงินทั่วตัว (ถ้วยอัคนี บ.12) ชื่อเรียกอื่น ใต้เท้าเลือด (Bloodiness) (ศิลาอาถรรพ์ บ.16) ประวัติ …
เซอร์นิโคลัส เดอ มิมซี่-พอร์พิงตัน หรือที่เรารู้จักในฐานะ นิกหัวเกือบขาด ผีประจำบ้านกริฟฟินดอร์ของฮอกวอตส์ บุคลิกลักษณะ ในร่างผี เรารู้จักนิกหัวเกือบขาดในภาพพิมพ์ของพ่อมดที่มีร่างสีมุกโปร่งใส สวมหมวกหรูมีขนนกประดับบนเรือนผมยาวเป็นลอน (ห้องแห่งความลับ บ.8) สวมเสื้อทูนิกชุดเข้ารูป และมีแผงระบายฟู ๆ ตรงคอใหญ่เป็นพิเศษ ซึ่งใช้ประโยชน์ควบสองอย่าง คือดูหรูหราสำหรับงานเลี้ยง และช่วยประคองศีรษะไม่ให้ห้อยตกลงมาเพราะลำคอถูกตัดจนเกือบขาด (ถ้วยอัคนี บ.12) นิกเป็นผีที่เป็นมิตรและเข้าอกเข้าใจเด็ก เขายินดีเสมอที่จะให้คำแนะนำหรือพูดคุยกับใครก็ตามที่ต้องการจะคุยกับเขาด้วย ประวัติ เซอร์นิโคลัส เดอ มิมซี่-พอร์พิงตัน เกิดในช่วงศตวรรษที่ 15 …
บาทหลวงอ้วนเป็นผีประจำบ้านฮัฟเฟิลพัฟ ของฮอกวอตส์ เขาเป็นผีเจ้าเนื้อ สวมชุดคลุมนักบวช และเป็นผีที่เป็นมิตร เขายินดีช่วยเหลือทุกคนที่สิ้นหวังหรือประสบปัญหา (Pottermore) ประวัติ บาทหลวงอ้วนเกิดในปลายศตวรรษที่ 10 เราไม่เคยรู้เลยว่าชื่อที่แท้จริงของเขาชื่ออะไร เขาเข้าเรียนที่ฮอกวอตส์โดยได้รับคัดสรรเข้าบ้านฮัฟเฟิลพัฟ แต่หลังจบการศึกษา เขาก็อุทิศตัวเป็นนักบวชให้กับคริสตศาสนานิกายโรมันคาทอลิก (Wizarding World) บ้านหลวงอ้วนถูกฆาตรกรรม เพราะบาทหลวงแก่ ๆ เริ่มสงสัยเรื่องความสามารถในการรักษาโรคฝีดาษด้วยการกระทุ้งชาวไร่ชาวนาด้วยไม้เท้า และกิจวัตรที่ไม่เหมาะสมของเขาในการดึงเอากระต่ายออกจากถ้วยศีลมหาสนิท แม้ปกติจะเป็นคนอ่อนโยน แต่บาทหลวงอ้วนยังคงไม่พอใจในความจริงที่ว่าเขาไม่เคยได้เป็นพระคาร์ดินัล (Pottermore) ชีวิตผีที่ฮอกวอตส์ หลังการเสียชีวิต บาทหลวงอ้วนก็เลือกที่จะกลับมาเป็นผี และอยู่ที่ฮอกวอตส์ในฐานะของผีประจำบ้านฮัฟเฟิลพัฟ ทั้งยังเป็นหนึ่งในสมาชิกสมัชชาผีด้วย …
ทอม ริดเดิ้ล ชายหนุ่มมักเกิ้ลผู้เลอโฉม ลูกชายเศรษฐีเจ้าของที่ดินคฤหาสน์หลังงามในหมู่บ้านลิตเติลแฮงเกิลตัน ทอม ริดเดิ้ล คือพ่อแท้ ๆ ของลอร์ดโวลเดอมอร์ ครอบครัวริดเดิ้ล ทอม ริดเดิ้ล เกิดในปี 1905 เป็นมักเกิ้ลชาวอังกฤษ ลูกชายเศรษฐีเจ้าของที่ดินโทมัสและแมรี่ ริดเดิ้ล ทั้งสามอาศัยอยู่ในคฤหาสน์หลังงามเหนือหมู่บ้านลิตเติลแฮงเกิลตัน ที่ยอร์กเชอร์ พวกเขามีแม่บ้านคอยรับใช้ และแฟรงก์ ไบรซ์ ทหารผ่านศึกเป็นคนสวนคอยดูแลบ้าน “ครั้งหนึ่งมันเคยเป็นคฤหาสน์หลังงามและอาจจัดเป็นสิ่งก่อสร้างที่ใหญ่ที่สุดและโอ่อ่าที่สุดในรัศมีหลายกิโลเมตรได้อย่างไม่ยาก…” – แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับถ้วยอัคนี บ.1 …
เมโรเพ ก๊อนท์ หรือ เมโรเพ ริดเดิ้ล เป็นแม่มดเลือดบริสุทธิ์ หนึ่งในทายาทของซัลลาซาร์ สลิธีริน ลูกสาวของมาร์โวโล ก๊อนท์ และเป็นแม่ของลอร์ดโวลเดอมอร์ ครอบครัวก๊อนท์ เมโรเพ ก๊อนท์ เกิดราวปี 1907 เป็นบุตรสาวของมาร์โวโล ก๊อนท์ และมีพี่ชายชื่อมอร์ฟิน ก๊อนท์ เธอและครอบครัวเป็นพ่อมดแม่มดเลือดบริสุทธิ์ พวกเขาทั้งสามคนอาศัยอยู่ในกระท่อมโกโรโกโส ปลายทางแยกแคบ ๆ ขวามือของทางไปหมู่บ้านลิตเติ้ลแฮงเกิลตัน บ้านที่ซ่อนเร้นอยู่ในเงาต้นไม้เก่าแก่หนาทึบ (เจ้าชายเลือดผสม บ.10) กำแพงนั้นรกเรื้อด้วยตะไคร่ …
พ่อมดผิวดำชาวลอนดอน เพื่อนร่วมรุ่นและร่วมบ้านกริฟฟินดอร์ของแฮร์รี่ พอตเตอร์ ก่อนเข้าเรียนที่ฮอกวอตส์ ดีนเป็นพ่อมดผิวดำ เกิดและเติบโตที่ลอนดอน อาศัยอยู่กับแม่มักเกิ้ลแท้ ๆ และพ่อเลี้ยงที่เป็นมักเกิ้ล พ่อแท้ ๆ ของดีนเสียชีวิตไปตั้งแต่เขายังเล็กมาก ครอบครัวใหม่ของดีนมีพี่น้องชายหญิงร่วมมารดาอยู่จำนวนหนึ่ง พวกเขาอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข ในวันที่เขาได้รับจดหมายเชิญเข้าเรียนจากฮอกวอตส์ แม่ของดีนรู้สึกประหลาดใจเหมือนที่พ่อแม่มักเกิ้ลมักตกใจกับการได้รับจดหมายนี้ (เจ.เค.โรว์ลิ่ง) “ลูกมักเกิ้ลหรือไง” “ไม่แน่ใจครับ พ่อผมทิ้งแม่ไปตั้งแต่ผมยังเล็ก ๆ แต่ผมไม่มีหลักฐานหรอกว่าเขาเป็นพ่อมด” – แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับเครื่องรางยมทูต บ.15 น.286 แท้จริงแล้ว …
ชมรมการต่อสู้ตัวต่อตัว เป็นชมรมที่จัดตั้งขึ้นโดยกิลเดอรอย ล็อกฮาร์ต ในสัปดาห์ที่สามของเดือนธันวาคม 1992 ตอนสองทุ่ม (ห้องแห่งความลับ บ.11) และดำเนินกิจกรรมเรื่อยมาจนถึงปี 1993 โดยได้รับการอนุญาตจากอัลบัส ดัมเบิลดอร์ ให้จัดตั้งชมรมนี้ขึ้น และมีศาสตราจารย์เซเวอรัส สเนป เป็นผู้ช่วยของล็อกฮาร์ต มีจุดประสงค์เพื่อสอนให้นักเรียนรู้จักคาถาที่ใช้สำหรับรับมือการต่อสู้ที่อาจเกิดขึ้นในระหว่างที่ฮอกวอตส์ตกอยู่ในสถานการณ์ร้ายแรงจากการเปิดห้องแห่งความลับ และมีนักเรียนได้รับบาดเจ็บจากกรณีดังกล่าว “เอาล่ะ ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์อนุญาตให้ฉันเปิดชมรมการต่อสู้ตัวต่อตัวนี้ได้ เพื่อฝึกพวกเธอไว้ในกรณีที่จำเป็นต้องป้องกันตัวเอง ดังเช่นที่ฉันเคยทำมาแล้วหลายโอกาส นับครั้งไม่ถ้วน..” – กิลเดอรอย ล็อกฮาร์ต (ห้องแห่งความลับ บ.11) ปี …
นักโทษแห่งอัซคาบัน ไม่ได้เป็นเพียงชื่อของหนังสือภาคสามของแฮร์รี่ พอตเตอร์ แต่ยังหมายถึงพ่อมดแม่มดที่ทำผิดกฎหมายในเกาะบริเตนและไอร์แลนด์ แล้วถูกตัดสินโทษจำคุกที่คุกอัซคาบัน (รวมถึงนักโทษที่กลายเป็นแพะรับบาปด้วย) ซึ่งคุกแห่งนี้ตั้งอยู่ไกลออกไปบนเกาะกลางทะเลคลั่ง ที่ได้รับการควบคุมโดยเหล่าผู้คุมวิญญาณมายาวนาน ก่อนจะยกเลิกพวกผู้คุมวิญญาณไปในยุคสมัยของรัฐมนตรีคิงสลีย์ ชักเคิลโบลต์ โดยให้มือปราบมารจากแผ่นดินใหญ่หมุนเวียนมาดูแลแทน (Pottermore 1 และ 2) โดยปกติแล้ว หากนักโทษเสียชีวิตในคุก กระทรวงเวทมนตร์อังกฤษจะนำศพไปฝังไว้ข้างกำแพงของคุกอัซคาบัน (เจ้าชายเลือดผสม บ.17 น.353) รายชื่อ “นักโทษแห่งอัซคาบัน” แครบ (ผู้พ่อ) ถูกจับกุมได้หลังจากการต่อสู้ที่กองปริศนา ในเดือนมิถุนายน ปี ค.ศ.1996 …
เพอร์ซี่ วีสลีย์ เป็นพ่อมดเลือดบริสุทธิ์ เป็นลูกชายคนที่สามของมอลลี่และอาเธอร์ วีสลีย์ ปัจจุบันดำรงตำแหน่งหัวหน้ากองการขนส่งวิเศษประจำกระทรวงเวทมนตร์อังกฤษ (อ้างอิง Pottermore) คุณลักษณะของเพอร์ซี่ วีสลีย์ เพอร์ซี่เป็นผู้ชายผมแดง หน้าตกกระ ที่สวมแว่นตากรอบเขาสัตว์ (ภาคีนกฟีนิกซ์ บ.8) ในปี 2014 มีการรายงานข่าวโดยริต้าว่าผมที่เคยแดงของเขาเริ่มกลายเป็นสีเทาในวัย 38 เริ่มหัวล้าน และดูแก่ตัวลงด้วย (อ้างอิง Pottermore) เพอร์ซี่จัดได้ว่าเป็นคนจู้จี้ เจ้าระเบียบ คาดหวังให้คนรอบตัวเป็นอย่างที่ตนเองวางหรือคิดไว้ มีความมุ่งมั่น ทะเยอทะยานในเส้นทางของตนเองอย่างชัดเจน และขี้โม้อยู่ไม่น้อย …
ป็อปบี้ พอมฟรีย์ หรือมาดามพอมฟรีย์ เป็นพยาบาล (Matron) ประจำฮอกวอตส์ คุณลักษณะของป็อปปี้ พอมฟรีย์ ป็อปปี้ พอมฟรีย์ เป็นผู้หญิงที่ถือเอาบทบาทหน้าที่ของเธอเป็นสิ่งสำคัญสูงสุด รักษากฎต่อการรักษาและดูแลผู้ป่วยอย่างเข้มงวดจริงจัง อาณาเขตห้องพยาบาลฮอกวอตส์อยู่ภายใต้อำนาจการดูแลของเธอเบ็ดเสร็จเต็มที่ ในด้านจิตใจเธอให้ความเป็นห่วงเป็นใยต่อนักเรียนที่อยู่ภายใต้การดูแลของเธอทุกคน และไม่เลือกปฏิบัติแม้แต่กับคนอย่างอัมบริดจ์ เหตุการณ์ใดก็ตามที่สร้างความอันตรายแก่เด็ก เช่น การที่คนอย่างล็อกฮาร์ตเข้ามาในโรงเรียนและเสกคาถารักษาแฮร์รี่ด้วยคาถาที่ไร้ประสิทธิภาพจนเขาต้องเสียกระดูกแขนไป หรือการประลองเวทไตรภาคีที่ตัวแทนซึ่งยังเป็นเด็กต้องมาเสี่ยงตาย เป็นสิ่งที่พอมฟรีย์ไม่พึงพอใจอย่างยิ่ง เธอมักอารมณ์เสียและหงุดหงิดเอาง่าย ๆ เมื่อคำพูดของเธอไม่ได้รับความสนใจหรือให้ความสำคัญในขณะที่เธอปฏิบัติหน้าที่ดูแลรักษาอาการผู้ป่วย โดยเฉพาะในกรณีที่เธอประเมินว่าผู้ป่วยกำลังได้รับความวุ่นวายจากคนที่เข้ามาเยี่ยมมากเกินไป หรือความไม่สงบในห้องพยาบาล แต่ก็ยอมผ่อนปรนความเข้มงวด (อย่างไม่เต็มใจ) ในการเยี่ยมไข้บ้างเป็นบางครั้งหากประเมินว่ามีความจำเป็นอย่างยิ่ง เช่น …
